Kościół i świecki

Wczoraj wdałam się w dyskusję na ptaśku (o twittera mi chodzi) na temat roli świeckiego teologa w Kościele a dokładnie to dałam wyraz mojej alergii. Jej objawy wywołało ćwierknięcie ks. Andrzeja Draguły (którego skądinąd zresztą cenię), z którego pozwolę sobie przytoczyć tu fragment:

„”świeckich teologów trzeba jak najwięcej”

Rzecz jasna w Kościele, bo jak napisał dalej ks. Draguła, Kościół ich bardzo potrzebuje. I tu u mnie nastąpiła intelektualna i emocjonalna wysypka. Ponieważ na ptaśku nie da się w pełni przedstawić uzasadnienia, podaję je tutaj.

1. Jestem zmęczona pięknym, okrągłymi frazami, do których brak praktycznego komentarza. Nie dotyczy to tylko kościelnej narracji, ale ponieważ z Kościołem się utożsamiam, to tu mnie drażni najbardziej. Słyszę ciągle, że Kościół mnie potrzebuje, bardzo potrzebuje, tak strasznie potrzebuje. Ale jak pytam: „Ok, to gdzie jestem potrzebna?”, zapada taka niezręczna cisza. I czuję się wtedy, jakbym brała udział w skeczu Kabaretu „Potem” o Smoku Wawelskim, a dokładnie jakbym była Władysławem Sikorą jęczącym: „O, jak on mi pokaże! Jak on mi strasznie pokaże! Jak ja strasznie zobaczę!”.

I nie chodzi tu o etat w kościelnej instytucji, bo dobrze się czuję w moim dziennikarsko-redaktorskim fachu, który w odpowiedniej dla mnie proporcji łączy swobodę, możliwość twórczego działania i doświadczenie ubóstwa rozumianego jako zależność od Boga.

Chodzi o sposób mówienia i o to, że naprawdę w Kościele w Polsce mało jest takich miejsc, jak np. moja parafia, w których proboszcz ma odwagę prosić o pomoc świeckich i angażować ich w działania formacyjne czy administracyjne. Zresztą od formacji to są księża, nie świeccy.

2. Teolog to ktoś, kto dokonuje systematycznej refleksji nad Objawieniem. Czemu w tych sferach refleksji, w których świeccy są w stanie wnieść realny wkład intelektualny i wynikający z doświadczenia życia wiarą w konkretnym stanie życia, tak mało się uwzględnia ich głos? Czemu teologię ciała czy teologię rodziny opracowują głównie księża? Może jest w tym pewne zaniedbanie ze strony świeckich teologów, to fakt. A może po prostu jest (pisze o sytuacji w Polsce) lęk przed tym, że świecki pomyśli niebanalnie, inaczej i trzeba będzie sobie z tym jakoś radzić a dyscyplinować  instytucjonalnie się nie da, bo to świecki?

Ot, ulało mi się. I pytanie o to, gdzie w Kosciele jesteśmy jako świeccy teologowie, realnie potrzebni, wciaż jest dla mnie otwarte.