W brzuchu wieloryba

Betonowe wsporniki wyglądają jak żebra, przede mną oświetlony trójkąt kamiennego postumentu ze złotym tabernaculum. Nade mną, przede mną, obok mnie przestrzeń, wielka otwarta przestrzeń nocnego półmroku i stłumionych odgłosów z zewnątrz.

Siedzę sobie i drzemię nad brewiarzem. Prorocki urlop w brzuchu służewieckiego wieloryba na okazję początku kalendarzowego roku. Trzeba mi zapamiętać tę zaciszną przestrzenność, żeby mieć do czego wracać w chwilach złych i pełnych lęku. Kołysanie miejskiego potwora płynącego przez skacowane rewiry, miękkie, łagodne, upewniające, że zawsze będzie dokąd wrócić, bo Słowo Pana jest nieodwołane.